ஆறுதலற்ற பொழுதுகள்

Tuesday, February 17, 2009

பேருந்தில் கூட்டம் அதிகமில்லை. இருக்கும் சிலரும் என்னைப்போலவே ஆளுக்கொரு சீட்டில் கால்பரப்பி அமர்ந்தபடி சாலையின் இருபுறமும் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். வடபுறத்தில் பச்சைக்காடுகள் தாண்டி தூரமாய்த் தெரியும் காரிசாத்தான் மலை, ஓவியத்தில் வரைந்து வைத்ததுபோல் அம்சமாக இருக்கிறது. அதன் உச்சியில் சிறு வெள்ளைச் சதுரமாய்த் தெரியும் முருகன் கோவிலும், அதையொட்டிய அரசமரமும் அத்திசையில் கண்களைப் பரவவிடும் யாவரையும் எளிதாக கவர்திழுக்கும். இச்சாலையில் இந்தச்சூழலைப் பார்க்கும் யாவரும் இதை மிகவும் அழகான கிராமம் என்பதைத் தயக்கமின்றி ஒத்துக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். பேருந்து அம்மன்கோவிலைத் தாண்டியவுடன்தான் கவனித்தேன், தறிச்சத்தம் ஏதுமில்லாமல் ஊர் அடங்கியிருந்தது.

கைத்தறி மற்றும் விசைத்தறி நெசவு மட்டுமே பிரதான தொழிலாகக் கொண்ட கிராமத்தில் எப்பொழுதும் இடைவிடாது தறிச்சத்தம் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கும். விடுமுறை நாட்கள்கூட எல்லோருக்கும் ஒன்றாய் அமைவதில்லை. இந்துக்களுக்கு கார்த்திகை தினத்தன்று விடுமுறை என்றால் கிறிஸ்தவர்களுக்கு ஞாயிற்றுக்கிழமை விடுமுறை. இரவிலும்கூட ஓயாமல்கேட்கும் விசைத்தறிகளின் சப்தம் மக்களின் உறக்கத்தைப் பாதிப்பதில்லை. இரயில் தண்டவாளத்தின் அருகில் குடியிருப்பவர்கள் இரயில் சத்தம் கேட்காமல் தூக்கம் வருவதில்லை என்பார்களே, அதுபோல தறிச்சத்தம் கேட்காமல் இங்கு பலருக்குத் தூக்கம் வருவதில்லை. அவர்களுக்கு அதுதான் தாலாட்டு என்பார்கள். எனக்கும்கூட தறிச்சத்தம் கேட்டபடி தூங்குவது மிகவும் பிடிக்கும்.

இன்று ஊர் அமைதியாக இருப்பதற்கு ஒரே காரணம்தான் இருக்கமுடியும். எனக்குத் தெரிந்து ஊரில் வயதானவர்கள் யார் யாரென்று மனது கணக்கு போடத்தொடங்கியது. பேசாமல் யாரிடமாவது கேட்டுப்பார்க்கலாம் என பார்வையை சுழற்றினேன். எல்லாம் பார்த்த முகங்கள் என்றாலும் பேசுமளவுக்கு பழக்கப்பட்ட முகங்கள் யாருமில்லை. நடத்துனருக்கு நிச்சயம் தெரிந்திருக்கும். இதே பேருந்து ஒரு நாளைக்கு நான்கைந்துமுறை ஊருக்கு வந்துசெல்வதால் அவருக்குத் தெரியாமல் இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை என்பதால் எழுந்துசென்று கேட்டேன்.

" ஊர்ல ஏதும் துஷ்டியாண்ணே? "

" ஆமாங்க தம்பி "

" யாரு? "

" தலயாரி மவன்னு சொன்னாக.. அவருக்கு ஒரே பயலாமே "

தூக்கிவாரிப்போட்டது எனக்கு. பேச்சில் பதற்றம் தொற்றிக்கொண்டது.

" என்ன அண்ணாச்சி சொல்லுதீக?.. எந்தத் தலயாரி? "

" ஏம்ப்பா, ஒங்க ஊருக்கென்ன நாலு தலயாரியா இருக்காக "

அவர் தலையாரி என்றதுமே எனக்கு புரிந்துவிட்டது. இருந்தும் அவர் வேறு யாரையாவது சொல்லிவிட மாட்டாரா என்ற நப்பாசையில்தான் நான் கேட்டிருக்க வேண்டும்.

" என்னாச்சாம்? "

" ஆவுறதுக்கு என்ன, விதி முடியுற வயசா, காலக் கட்டிக்கிட்டு அவுக காட்டுக் கிணத்துல குதிச்சுட்டானாம். லவ் ஃபெய்லியருனு சொல்லிக்கிறாக.. "

அந்தச் செய்தி என் இதயத்தில் இடியாக இறங்கியது. இரு தினங்களுக்கு முன்பு பேருந்திலேறிச் செல்லும்போது கைகாட்டிய நின்றிருந்த மூர்த்தியின் முகம் மனதில் வந்துபோனது.

நேற்று முந்தினம் காலையில் பேருந்துவிட்டு இறங்கியபொழுது முதன்முதலாய் வரவேற்ற குரல் தலையாரி கோமதிநாயகம் மாமாவினுடையது. யாருடனோ பேசிக்கொண்டிருந்தவர் என்னைக்கண்டதும் அப்படியே வந்துவிட்டார். வழக்கமான தன் குரலில் சுருதிகூட்டிப் பேச ஆரம்பித்தார்.

" வாங்க மாப்ள, இப்பதான் வாறீகளா.. எப்டி இருக்கீக "

" நல்லா இருக்கேங்க மாமா.. நீங்க எப்டி இருக்கீக "

" எனக்கென்ன குறைச்சல் மாப்ள.. ஒடயநாச்சி கேட்டதெல்லாம் கொடுக்கா.. அவ புண்ணியத்துல ரொம்ப நல்லாவே இருக்கேன்.. இப்ப எத்தன நாள் லீவு ? "

" நாலு நாள் மாமா.. நாளை மதுரைல ஃபிரண்டோட அக்காவுக்கு கல்யாணம். கூடப் படிக்கிற பசங்க கொஞ்சப்பேர் வர்றாக.. அதான், அவங்களுக்கு இந்தப்பக்கம் நாலு இடத்தக் கூட்டிப்போய் காட்டலாம்னு.."

" நல்லது.. நல்லது.. , செய்யுங்க " என்றவர். " அங்கனயே உங்களுக்கும் ஒரு நல்ல பொண்ணா பாத்துட்டு வந்துருங்க மாப்ளே... " என்று சொல்லி சிரித்துக்கொண்டார்.

கிராமத்தின் தலையாரி என்பதால் ஊரில் அனைவருக்கும் மிகவும் பரிட்சயமானவர். என்னை மாப்பிள்ளை என்று உரிமையுடன் அழைப்பார். கேலி கிண்டல் பேசுவார். அவர் எனக்கு உறவுமுறை இல்லையெனினும் நானும் அவரை மாமா என்றே அழைப்பேன்.

வருகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு நடக்க ஆரம்பித்தவன், மறந்தவனாக திரும்பிக்கேட்டேன்.

" ஆங், கேட்க மறந்துட்டேன், மூர்த்தி எப்டி இருக்கான்.. இந்த வாரம் வந்திருக்கானா? "

" ஆமா மாப்ள.. நேத்து காலைல வந்தான். ஒருவாரம் பரிச்சைக்குப் படிக்க லீவாம். நேத்து கூட நீங்க வந்திருக்கீகளான்னு கேட்டான். நான் இல்லேன்னு சொல்லிட்டேன்.. நீங்க வாரது எனக்குத் தெரியாதுல்லா. "

" பரவாயில்லைங்க மாமா.. நான் மதியம் ஒரு மணி பஸ்ல மதுரை கிளம்புறேன்.. முடிஞ்சா அதுக்கு முன்னாடி நான் வந்து பாக்கேன்.. நேரமிருந்தா அவனக்கூட வீட்டுக்கு வரச்சொல்லுங்க "

" சரி, சொல்லுதேன் " என்றவர், சுருதி தாழ்த்திச் சொன்னார்,

" ஆனா, பையன் பழய மாறி சூட்டிக்கா இல்ல மாப்ளே, கம்முனே கெடக்கான். என்னான்னு நீங்கதான் கேட்டுச் சொல்லணும்.."

" பரிச்சை டைம்ல்லா.. அப்டித்தான் இருப்பான்.. எதுக்கும் நான் கேக்கேங்க மாமா.. "

" என்னமோ மாப்ள, படிச்சாம்னா சரிதான்.. " என்றவரிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு புறப்பட்டேன்.

மூர்த்தி, அவரது ஒரே மகன். என்னைவிட இரண்டு வயது சிறியவன். எப்பொழுதும் புன்னகை மாறாத முகம். நான்கைந்து வருடங்களுக்கு முன்புதான் அவன் எனக்கு நண்பனானான். அந்த நட்பின் மூலமே தலையாரி எனக்கு மாமாவானார். அவன் என்னை அண்ணா என்றுதான் அழைப்பான். என்மீது அதிக பாசமும் மரியாதையும் வைத்திருந்தான். அவன் எனக்கு உடன்பிறந்த தம்பியாக இருந்திருக்கலாம் என்றுகூட நான் சிலமுறை நினைத்ததுண்டு.

நான்கு பெண் பிள்ளைகளுக்குப்பிறகு திருச்செந்தூர் முருகனுக்கு காவடி எடுத்துச்சென்று வேண்டியபின் பிறந்தவன் என்று மாமா அடிக்கடி கூறுவார். அவர்கள் வீட்டில் மட்டுமல்ல. உறவினர் வீடுகளிலும்கூட அவன்தான் செல்லப்பிள்ளை. இந்த வருடம் தனியார் கல்லூரி ஒன்றில் பொறியியல் படிப்பில் சேர்ந்திருக்கிறான். எப்படியாவது ஓர் முதல்நிலை அரசுக்கல்லூரியில் பொறியியல் படிக்கவைத்துவிட வேண்டுமென்று மாமா விரும்பினார். மதிப்பெண் சற்று குறைவாகப்போகவே தனியார் கல்லூரியில் சேர்க்கும்படியாய் ஆயிற்று.

முந்தைய இரவு முழுவதும் பயணம்செய்த களைப்பில் நன்றாகத் தூங்கியிருந்தேன். சொல்லிவைத்த நேரத்திற்கு அம்மா எழுப்பிவிடவில்லை. அவள் எப்பொழுதும் இப்படித்தான். உறங்கும் யாரையும் எழுப்ப வேண்டுமென்றால் அநியாயத்திற்குத் தயங்குவாள். எழுப்பிவிடச் சொல்லிவிட்டுப் படுத்தால் அசந்து தூங்கறானே, என்றெண்ணி விட்டுவிடுவாள். ஏழைக்கும் கிடைக்கிற மிகப்பெரிய மகிழ்ச்சி உறக்கம் என்பது அவள் எண்ணம். சிறுவயதில் நான் இரவில் சாப்பிடாமல் தூங்கிவிட்டால், உறக்கம் கலையாதபடி எழுப்பிச் சோறூட்டிவிட்டு மீண்டும் அமைதியாக தூங்க வைத்துவிடுவாள்.

மதியப்பேருந்திற்கு அரைமணி நேரமே இருக்கும்பொழுதில் எழுப்பிவிட்டிருந்தாள். மதுரை திருமணத்திற்குவரும் நண்பர்களுடன் மாலையில் மீனாட்சி கோயில், நாயக்கர் மஹால் செல்லும் திட்டம் இருந்தது. இந்தப் பேருந்தைத் தவறவிடும்பட்சத்தில் அந்தத் திட்டங்கள் எதுவும் நடக்காமல் போகுமென்பதால் துணிமணிகள் எடுத்துவைத்து ஆயத்தமானேன். அம்மா வந்து மூர்த்தி வந்திருப்பதாகச் சொன்னாள். அவன் காலையில் ஏற்கனவே ஒருமுறை வந்ததாகவும், அப்போது நான் தூங்கிக்கொண்டிருந்ததால் அப்புறம் வருவதாக சொல்லிச் சென்றுவிட்டதாகவும் சொன்னாள்.

மூன்று நான்கு மாதங்கள் கழித்துப்பார்க்கும் அவன் முகத்தில் அதிக மாற்றம் தெரிந்தது. எப்பொழுதும் அவனிடம் இருக்கும் கலகலப்பு இல்லை. கண்கள் குழிவிழுந்திருந்தன. மிகவும் அமைதியாக இருந்தான். எனக்கு அவனை பார்க்கவே மனது கஷ்டமாக இருந்தது. அவன் என்னிடம் பேசுவதற்கு நிறைய விஷயங்கள் வைத்திருக்கிறான் என்று நன்றாகப் புரிந்தது.

அவன் என்னுடன் பழகிய நாட்களிலிருந்து எந்த விஷயத்தையும் என்னிடம் மறைத்ததில்லை. ஒரு அண்ணனாகவும் நண்பனாகவும் மனதில் உள்ள எல்லா விசயங்களையும் பகிர்ந்திருக்கிறான். தேவையான பொழுதுகளில் அபிப்ராயம் கேட்டிருக்கிறான். சிலநேரம் அழுதுபுலம்பவும் செய்திருக்கிறான்.

பேருந்து வரக்கூடிய நேரமாகி விட்டதால் போகும்வழியில் பேசிக்கொள்ளலாம் என்று கிளம்பினோம். அம்மாவிடம் வழியில் சாப்பிட்டுக்கொள்வதாகக் கூறிவிட்டேன்.

அமைதியாக வந்தவனிடம் நானே வார்த்தைகளைப் பிடுங்கும்படி ஆயிற்று.

" ஏம்ல இவ்ளோ டல்லா இருக்கே.. என்னாச்சு?..அப்பா கூட சொல்லி ரொம்ப வருத்தப்பட்டார்.. "

சிரமத்துடன் ஒரு புன்னகையை அவன் பதிலாகக் கொடுத்தான். " உனக்கு என்ன பிரச்சினை? " என்று கேட்டபொழுது அமைதியாக இருந்தவன், " ஏதும் பொண்ணு மேட்டரா " என்றபொழுது மெதுவாக ஆமாம் என்பதுபோல் தலையாட்டினான்.

" அந்தப் பொண்ணும் உங்க காலேஜா? "

ஆமாம் என்றவன் கணநேர அமைதிக்குப்பின் " நானும் உங்ககிட்ட அதுபத்தி பேசணும்னு தான்ணே வந்தேன்.. இப்போ நேரம் இருக்குமான்னு தெரியல. நீங்க போய்ட்டு வாங்க. " என்றான்.

" பரவாயில்லடா. நீ சொல்லு. பஸ்தான் இன்னும் வரலியே " என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே பேருந்து பள்ளிக்கூடத்தின் முன் திரும்பியிருப்பது தெரிந்தது. நான் ஓடிச்சென்றால் மட்டுமே பேருந்தை பிடிக்கமுடியும் என்றாகிவிட்டது.

" நாளான்னைக்கி மதியம் வந்திருவேம்ல.. வந்து பேசிக்கலாம்.. அதுவர எல்லாம் மறந்துட்டு சந்தோசமா இரு, சரியா..? " அவசரமாய்ச் சொல்லிவிட்டு ஓட ஆரம்பித்தேன். பேருந்தில் ஏறிவிட்டு கைகாட்டியபொழுதும் கஷ்டப்பட்டு வரவழைத்த புன்னகையுடன் அவன் அதே இடத்தில் நின்றிருந்தான்.

நான் சென்றபொழுது மாமா முற்றத்தை வெறித்தபடி திண்ணையில் உட்கார்ந்திருந்தார். சடங்குகள் எல்லாம் முடிந்திருந்ததை அவரது மழிக்கப்பட்ட தலை சொல்லியது. கழுவிவிடப்பட்டிருந்த முற்றமும் வீடும் இன்னும் காயாமல் ஈரமாகவே கிடந்தன.

என்னைப் பார்த்தவுடன் கண்ணில் கோர்த்த கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டார். திண்ணையில் அவருக்கு அருகில் ஏதும் பேசாமல் உட்கார்ந்தேன். எப்பொழுதும் கிண்டல் பேசி கலகலப்பாக சிரித்தபடியே இருக்கும் அவர் அழுவதைப் பார்க்க மிகவும் சிரமமாக இருந்தது. சிறிதுநேரம் கழித்து வீட்டிற்குள் அழைத்துச் சென்றவர், ஒரு கடிதத்தை என்னிடம் நீட்டினார். தன் சாவுக்கு யாரும் காரணமில்லை என்றும் தனக்கு வாழப்பிடிக்காததால் இந்த முடிவுக்கு வந்ததாகவும் எல்லோரும் தன்னை மன்னிக்கும்படியும் தன் கைப்பட எழுதியிருந்தான்.

என்னிடம் ஏதாவது சொல்லியிருந்தானா என்று கேட்டார். காதல் பிரச்சினை என்று மட்டும் சொன்னதாகச் சொன்னேன். நேற்று ஊருக்குப் போகாமல் இருந்திருந்தால் மேலும் சொல்லியிருப்பான் என்றேன்.

" நீங்களாவது ஊருக்குப் போகாம இருந்திருக்கக்கூடாதா.. " என்றபடி கண்ணீர் துடைத்துக்கொண்டு திண்ணையில் வந்தமர்ந்தார். பல வருடங்கள் தவமிருந்து பெற்ற ஒரே மகனை சிறுவயதிலேயே இழந்த தந்தைக்கான ஆறுதல் வார்த்தைகள் என்னிடம் ஏதுமில்லை. யாரிடமும் அவை இருக்கப்போவதுமில்லை.